Als er van alles tegelijk gebeurt en je bang bent. Pasen 2023.

op


Het bestaan is kwetsbaar. Dat weet de Regenboogprins al heel lang. Er kan van alles misgaan. En op het moment dat dat gebeurt, krijg je twee dingen: overlevingskansen en angsten. Als het lukt om te blijven leven, blijft de angst bij je.

Als er spannende nieuwe wegen bewandeld moeten worden zal de angst roepen:’ Niet doen! Gevaarlijk! Misschien gaat er iets mis!’ Als er iets mis gaat roept de angst: ‘let op: er gaan nog veel ergere dingen gebeuren!’
De Regenboogprins is bezig met een snuffelstage. Dat is volledig nieuw en superspannend. Omdat we zijn stage zowel uitdagend als veilig hebben gemaakt, geniet hij er ook van en bouwt hij stapje voor stapje zelfvertrouwen op.

Dan: goede vrijdag 2023; om 10.00 voel ik me wat ziek. Voor de zekerheid doe ik even een Corona test terwijl de Regenboogprins samen met zijn stagebegeleider via whatsapp videobellen de afgelopen week bespreekt en plannen maakt voor de komende week. Ik denk dat ik griep heb, ik heb tenslotte nog nooit positief  getest. Maar een kwartiertje later staat er toch plotseling een klein streepje bij de T. Ik heb Corona. De Regenboogprins ziet het streepje ook. Hij kijkt mij aan. Hij verstijft. Lees verder →

Papa

op

Sinds een jaar ben ik bijna wekelijks bij mijn ouders. Mijn vader dementeert, net zoals vele ouderen in Nederland. Af en toe heb ik momenten die ik wil opschrijven en delen.

We rijden naar het ziekenhuis. Zoals mijn moeder me instrueerde zet ik hem vlak voor het ziekenhuis op een bankje om even op me te wachten en parkeer de auto op de invalidenparkeerplaats. Dan haal ik een rolstoel uit de gang en rijd hem naar de afdeling cardiologie, waar hij voor controle heen moet. Ik heb een zeldzaam moment alleen met mijn vader.
Mijn vader, inmiddels nog 1.60 m, hij zal zo’n 8 centimeter gekrompen zijn de laatste jaren. Tot enkele jaren geleden, nam hij me nog altijd in zijn armen en knuffelde me fijn. Ik hield daarvan. Dat ik kon voelen dat hij blij was me te zien. ‘Ik ben trots op jou’ zo vaak heeft hij dat gezegd als hij kwam kijken bij een voorstelling, of een lezing of boekpresentatie. Zijn liefde heb ik altijd gevoeld en ik ben er zo dankbaar voor. Ik keek altijd graag naar zijn gezicht. Goedlachs, maar ook woedend of aarzelend. Ik kon gewoon lezen wat hij ergens van vond en dat was fijn. Lees verder →

Hartverwarmer.

op

Vanochtend om 9.00 was de live-uitzending van de uitvaartdienst van Desmond Tutu. Ik wilde er hoe dan ook bij zijn. Al zoveel jaar reist zijn naam met mij mee. Tijdens de apartheidsstrijd in Zuid-Afrika. Later toen ik de jongerenteams uit het land begeleidde keek ik naar hun theater over de Truth & Reconciliation processen, die hij voorzat en leidde. En nog veel later las ik zijn boek over vergeving. Desmond was een kleine man met een scherpe geest en een kracht om onrecht om te zetten in hoop. Een moreel leider wordt hij wereldwijd genoemd.
Michael Nuttfall, deed de preek en noemde zichzelf de Two van Tutu omdat hij van 1989 tot 1996,  de plaatsvervanger was van Tutu die toen aartsbisschop van Kaapstad was. Dat was nogal een statement. De zwarte aartsbisschop en zijn blanke assistent.
Waarom raakt deze man mij zo? Ik heb natuurlijk een link met zijn christelijke achtergrond. Ik spreek deze taal en kan TuTu verstaan in zijn missie.
Maar misschien is het nog meer om het ‘nog meer’. Naast een onvermoeibare strijder voor recht, was Tutu ook een speelse man. Hij speelde en danste en durfde ook de nar te zijn. Hij was een man die de vreugde en blijdschap kende en uitstraalde. Als ik me voorstel wat hij tegen mij zou zeggen zou dat zijn:

het leven is niet eerlijk
Onrecht is er
Maar er is ook hoop.
Worstel
Kom boven
Recht je rug
Er kan meer dan je denkt
lach en speel
Zoveel je kan
En geef het stokje door

Desmond verstond de kunst om zware dingen licht te brengen.
In bovenstaande video zie ik dat.
Je ziet twee oudere mannen
Je kunt ze net zo goed voor gek verklaren.
Maar ze zijn van onschatbare waarde voor onze aarde.

Desmond tot ooit! Vaar Wel!

Knakkende knieën en een prik van een hommel.

op

De dode takken knisperen en kraken onder mijn voeten. In de verte zie ik een boom dwars over het pad liggen. Maar weinig bomen vertonen jonge groene blaadjes. Ik hoor geen vogels, het is alsof slechts enkele bomen nog zuchten.  Of is het een specht? De rest heeft het leven achter zich gelaten, die indruk krijg ik tenminste. Vanaf de landweg zijn we een wandelpad door het bos ingeslagen, maar zo’n doods bos heb ik zelden gezien.

Is het de droogte van vorige zomer die hier nog te zien is? Heeft dit stuk bos zich niet kunnen herstellen? Of zie ik door de Corona-pandemie plotseling de dood overal? Zie ik eerder de droge dorheid dan het nieuwe groen? Het zou kunnen en het geeft wel iets aan over hoe ik me zorgen maak denk ik. Het past ook goed bij de lijdensweek die we ingaan nu.
De regenboogprins, lief en ik volgen nu een onduidelijk pad. Na een tijdje blijkt dat dat pad uitkomt bij het erf van een boerderij. We lopen terug en volgen een ander pad. Bijna geruisloos houdt het op en we dwalen dan direct door het knisperende bos. De regenboogprins begint te mopperen. De struikjes waar we doorheen lopen prikken in zijn benen en hij denkt dat we het bos nooit meer uit komen. Lees verder →

40 dagen: de levensparel (Ebba Pauli)

op

46979F82-BB8F-4F74-82CF-7707CBB9832D

Een oude vrouw beklom moeizaam de tien trappen van het oude  flatgebouw waar de kluizenaar woonde. Bij de verdieping waar ze moest zijn bleef ze even uithijgen en keek uit over de stad. Ze zag de wijk waar haar dochter woonde met haar kinderen. Ze zag de school van haar kleinkinderen. Ze zag het centrum waar haar zoon een duur appartement bewoonde. Ze zag haar eigen oude stadswijk waar ze nu al bijna 50 jaar woonde. Ze keek naar de lucht boven de skyline. Een goudrode gloed hing boven de stad.  Lees verder →