Ik rijd in mijn auto en de mensen om wie ik geef dolen door mijn gedachten. Mensen met wie ik leef, mensen met wie ik werk of werkte. Hoe heb ik ze gezien? Heb ik ze genoeg gezien? Heb ik naar ze geluisterd? Heb ik mijn eigen kwetsbaarheid met ze gedeeld? Ik weet het niet. Zo vaak ook luister ik niet, zie ik niet, negeer ik mijn gevoel, ben ik eigenwijs. Ik lijd aan mijn eigen falen.
40 dagen duister (dag 6: zus)
Stel je hebt een zusje. Een klein zusje waar je toen ze klein was mee speelde en soms ruzie mee maakte. En toen ze groter werd zag je dat ze langzaam maar zeker wegkwijnde omdat ze gepest werd. Je probeerde haar te helpen, maar je kon niet altijd in de buurt zijn. Je voelde je machteloos. En op een dag stapte ze uit het leven.
40 dagen duister (dag 5: de vrouwen in de Rozenstraat)
Ze waren veilig dachten ze. Ze waren immers Arische vrouwen. Maar op 27 Februari 1943 werden hun mannen, die Joods waren, opgehaald en opgesloten in de Rosenstrasse in Berlijn. Zonder pardon. Van het ene op het andere moment waren de vrouwen en moeders partnerloos.
40 dagen duister (dag 4: muren)
Vandaag was ik in het Mauermuseum in Berlijn. Het kleine rommelige museum barstte bijna uit zijn voegen. Ieder kamertje ging vol met foto’s en grote lappen tekst in het Duits, Frans en Engels. 
Zondag (for someone)
Hoe helend kunnen woorden zijn?
Hoe helend muziek?
if there is a light , you can’t always see
And there is a world we can’t always be