Sinds januari heb ik van mijn lief een abonnement op Storytel gekregen. Op dat moment ging mijn boekenwereld, die al jaren lang door de zorg voor de Regenboogprins en later de komst van de Spaanse Galgo Dante op een laag pitje stond, weer open.
Al wandelend met de hond, prins wegbrengend en ophalend van school, rijdend naar trainingen, de Hogeschool, en naar mijn oude moeder in Hoogeveen,  luisterde ik ik boeken.

Ik reisde per trein door de wereld met een Londense journaliste, ik voer met de kleine kapitein over de zeeën (zowel de kapitein als de zee was wat kleiner geworden in 45 jaar 😜). Ik luisterde de Hobbit, Lord of the Rings, een paar Harry Potter boeken en uiteindelijk kwam ik ook weer toe aan boeken waarin fantasie niet meer de hoofdrol speelde, of maar deels.
Zo luisterde ik de biografie van Hella S. Haasse, 26 hele uren hoorde ik hoe haar leven verbonden bleef met Indonesië.  Het boek  ‘kamp Erika’  bracht me gek genoeg opnieuw naar dat land. En later brachten de boeken van Jan Blokker daar opnieuw. Ook het boek ‘De Molukkers: een vergeten geschiedenis’ van Coen Verbraak bracht me naar die streken. Het boek ‘De ontdekking van Urk’  van Matthias Declercq,  bracht me dieper in een  bijzonder en ook bizar stukje Nederland.

Ik luisterde en luisterde zonder verder stil te staan. Ik slurpte de boeken naar binnen. Na ieder boek dacht ik; hier moet ik een blog over schrijven. Maar van schrijven kwam niets.
En nu denk ik na; is de oneindige toegang tot boeken die  ik nu heb iets om minder gulzig mee om te gaan? Hoe deed ik dat vroeger toen ik nog heen en weer fietste naar de bieb (waar ik overigens ook nog steeds een abonnement op heb)?
Ik herinner me dat ik als kind vier boeken tegelijk mocht lenen. Die mocht ik dan drie weken thuis houden voor ik ze weer in moest leveren. Na de drie weken waren mijn boeken uit. Ik las dus gemiddeld een boek per week. Ik schreef er nooit over. Ik genoot er gewoon van om in de wereld van het boek te duiken.

Maar inmiddels is mijn wereld wat groter geworden, of juist wat kleiner omdat ik groter ben geworden. T’is maar hoe je het bekijkt. En ik denk na over wat ik lees. Over de betekenis die een verhaal voor me heeft. Over wat het me vertelt over de tijd waarin ik leef. Want ik vind zowel de tijd als de samenleving verwarrend. Ik weet niet goed hoe ik gebeurtenissen moet duiden. De boeken die ik de afgelopen tijd las gingen ook over verwarrende tijden en verwarrende plaatsen, waar ik als buitenstaander, als lezer, me over verbaasde en soms verbijsterd was. Vooral over hoe mensen zeer destructieve situaties in stand kunnen en willen houden. En ook over hoe mensen binnen die destructieve systemen toch overleefden, al gaven ze wel hun trauma’s door aan een nieuwe generatie.

Geven de boeken me informatie over nu? Over hoe ik met mijn eigen verwarring over deze tijd en samenleving om kan gaan?

Het laatste boek dat ik las, was het boek ‘Oud zeer’ van Bram Bakker. Het leek alsof in dat boek al die geschiedenissen die ik heb gehoord de afgelopen maanden een plek kregen, gewoon omdat hij oud zeer de ruimte geeft en er niet mee bezig is dat alles opgelost en genezen kan worden. Oud zeer. Zou de verwarring die ik om me heen in onze samenleving ervaar, ook voortkomen uit oud zeer?
Ik ben er nog niet zo uit, maar schrijven over wat ik lees helpt wel om niet door te denderen.  Dus ik neem me bij deze voor om de komende tijd weer wat meer te bloggen over de boeken die ik lees. En in de eerst volgende zal ik nog iets meer aandacht aan het boek van Bram Bakker geven want daar stond zo’n mooi begrip in, daar wil ik absoluut iets over schrijven.