De afgelopen weken waren vol van onmacht en verdriet. Zo dat klinkt wel heftig. Op het moment dat het gebeurt ga je er gewoon doorheen voelt het als ‘zo gaat het nu eenmaal’.
Maar nu het wat langer duurt, merk ik dat ik moe ben.
Het is moeilijk als je klaar staat voor iemand en veel tijd vrij maakt, maar het is niet genoeg. Dit klinkt als een verwijt, dat is het niet. Het is eerder dat ik weet dat zij een thuis nodig heeft, maar dat ik alleen de ‘tante’ rol kan bieden.
Daarom schrijf ik maar een klein gedicht.
Voor Sis,
Meisje, lief meisje
met je mooie ogen
en je geinige grappen
er wordt om jou gegeven
je bent niet alleen
Meisje, lief meisje
met je perfectionisme
van hoe zit mijn haar
en sta ik wel mooi op de foto
er wordt om jou gegeven
je bent niet alleen
Meisje, creatief meisje
met je verhalen
en je liedjes
en je prachtige letters
Meisje, lief boos meisje
het leven is soms zo oneerlijk
dat weet jij als geen ander
er wordt om jou gegeven
je bent niet alleen
Meisje, wegrennend meisje
je broertje houdt van jou
ren maar naar hem
Meisje, lieve ‘psycho-girl’
zoals je jezelf ooit noemde
We geven om jou
je bent niet alleen
weet je dat wel?
E&C
Hartverscheurend, een kind zonder Thuis. En toch kun je niets anders doen dan je doet. En dat komt aan, dat voelt ze, alleen nu misschien nog niet of nu nog niet zichtbaar.
Lieve E&C, dat jullie voor J. dat veilige Thuis zijn en dat jullie Sis een liefdevolle vluchtheuvel bieden, is veel, zelfs als het nooit genoeg is.
Hartje. Dank. ❤️🌈
Ik leef met jou / jullie, en dit meisje mee!