Tussen alle haastige, shoppende mensen, zitten wij op een picknickkleedje onder de Dom te wachten op de deelnemers. Te midden van de drukte in een levendige stad ligt H. op haar buik relaxt te genieten van de zon. Een vrouw stopt en vraagt met één blik om toestemming voor het maken van een foto van dit tafereel. Ze komt niet van hier, dat weet ik, want een hakkelig ‘dank je wel’ volgt na de klik.

De deelnemers komen en we gaan op pad. Op Broedpad. In het pandhofje wordt geluisterd naar een verhaal, een geleide fantasie. Voor sommigen moeiteloos te volgen, voor anderen moeilijk, omdat ze een andere weg willen volgen dan het verhaal gaat. En wat doe je dan?

Achter het hofje komen we in een soort vacuüm, een stilte, terwijl het lawaai zo dichtbij is. We vervolgen de route richting de Geertekerk. Details worden onderweg bekeken, foto’s genomen. Ik zie een soort goot met vieze prut uitkomen op de gracht, war toch een groen plantje in groeit. Waarschijnlijk noemt men dit onkruid. Uit je tuin haal je het weg, maar in dit plaatje vind ik het het mooiste wat er is.

In de Geertekerk valt me gelijk een beeldschoon raam met glas in lood op. De muur eromheen zit vol vieze plekken. De Geertekerk verstilt me, als we buitenkomen is het eerste wat ik hoor een luid ‘I am not your casanova’ van wat vermoedelijk een vrijgezellefeestje is.

Het troosteloze, saaie, grauwe Hoog Catharijen willen we opfleuren met een wens of gedachte. Leuk idee, dat na 5 minuten al ruw verstoord wordt door politie in burger. Nederland en haar regeltjes. Jammer.

In het café laat ik alles eens bezinken, terwijl de deelnemers bezig zijn hun eindcreatie vorm te geven. Ik vond het leuk iedereen bezig te zien en wil eigenlijk zelf ook iets maken. Ik heb niet veel mee kunnen doen met de opdrachten, maar pak toch mijn foto’s en het enige tekeningetje dat ik heb gemaakt er eens bij. De dag trekt als een film aan me voorbij en gelijk valt me overal het licht en donker op, mooi en lelijk, lawaai en stilte, schaduw en zon. Ik realiseer me dat dit voor mij een dag was van contrasten en begin maar gewoon met schrijven.

Waar eerst nog niets was, is nu iets. Dat is het contrast van creativiteit. Dat vind ik mooi. (geschreven door Madelein vd Ploeg op haar blog: Leinverhaalt)