Wat is het toch leuk als plotseling vanuit verschillende contexten dezelfde inzichten bij elkaar komen. Gert Biesta schrijft over onderwijs en begint met ‘scheppen’. Een begrip waar ik ook veel over in gesprek ben met onder andere de regenboogprins. Want ‘wat heeft God dan precies gemaakt als hij alles heeft gemaakt?’  Na er diep over nagedacht te hebben, kwam ik tot de conclusie dat God het ‘leven’ heeft gemaakt. De regenboogprins was tevreden met dit antwoord en ik zelf eigenlijk ook wel.

Vandaag bevestigde Caputo, via Biesta’s boek ‘Het prachtige risico van onderwijs’ deze gedachte. Er was al iets toen het scheppingsverhaal begon. God maakte niet de aarde, maar bracht het bestaan tot leven. En hij zag dat dat goed was. Caputo noemt dat ‘het prachtige risico van de schepping’. Scheppen is een risicovolle aangelegenheid omdat men voorbereid moet zijn op lawaai, verzet, meningsverschillen en verstoring van wat er was, zo gebeurt vervolgens ook in het 2e scheppingsverhaal. Er kan dus van alles mis gaan. Caputo noemt dit ‘zwakke kracht’.

Durven we te geloven in het goede? In ‘dat het goed is’? Durven we antwoord te geven op deze uitnodiging van de schepper? Wetende dat het mis kan gaan? Dat er zeker dingen mis zullen gaan? Biesta legt vanuit deze gedachte een link naar docentschap. Hoe wil je docent zijn? Wil je alle touwtjes in handen houden?Waar leidt dit toe bij je studenten? Welke risico’s ben je bereid te nemen om je student zo op te leiden dat ‘het vuur van het leven’ in stand blijft wordt aangewakkerd? Als we ons onderwijs  openhouden, kan er van alles gebeuren. Er kan van alles ten tonele verschijnen. Scheppen is risicovol. Ik hou meer van het risico dan van de controle, dat weet ik al heel lang. Ik ben dan ook vaak gevallen en weer opgestaan. Ik heb geleden onder mensen die me vast wilden zetten en ik heb soms zelf mensen vastgezet waar ik vervolgens ook onder geleden heb. Maar altijd zijn er mensen geweest die het vuur in mij weer aanstaken, aanwakkerden en me steunden als ik mijn grenzen wilde verleggen en me verder wilde ontwikkelen. En een paar van hen waren mijn docenten. Het waren ook clubleiders, vrienden, familie of collega’s. Het waren mensen die geloofden dat ik iets Goeds te brengen heb. Ik heb altijd geloofd in de individuele kwaliteit van een docent, maar Biesta lijkt dit door te trekken op organisatie en beleidsniveau. Dat vind ik een uitdagende gedachte om verder over te sparren met mijn collega’s!