In tranen zit hij naast me. Hij praat over al die jaren dat hij op deze school zat. Bijna zijn hele leven. In het begin van het jaar ging het nog over de ‘kussenruimte’ waar hij bijna iedere dag wel een keer zat tijdens zijn basisschooljaren. En over hoe’n hekel hij aan die ruimte had. Nu gaat het over de leraren en leraressen. Over de meesters en juffen die hij na dit jaar nooit meer zal zien, en over de leraren en leraressen van het voortgezet onderwijs. En over meester Chris, bij wie hij zo vaak even heeft gezeten als alles hem teveel werd. Hij huilt omdat hij na dit jaar geen lol meer met ze kan maken. Van zijn 5e tot zijn 16e zit hij al op deze school. Speciaal onderwijs. En speciaal is het voor hem. Zelf kan ik me niet heugen dat ik zo’n verdriet had als ik van de ene school naar de andere ging. Wel herinner ik me nog veel van zowel de meesters en juffen van de kleuterschool, basisschool als het voortgezet onderwijs (en bijna alle opleidingen erna ook). Blijkbaar gaat die band tussen leraar en leerling dieper dan ik in eerste instantie dacht. Maar bij de Regenboogprins speelt er meer. Als eerste dat afscheid nemen voor hem zwaar weegt op het moment dat het gaat gebeuren. Maar ook, zo vertelt hij mij, dat hij altijd heel erg zijn best heeft gedaan en dat dat zwaar was, en dat hij daar nu helemaal opnieuw mee moet beginnen. Want op een nieuwe school kent hij niemand en kent niemand hem. De docenten niet en de studenten niet.Hij ziet er tegenop.

Ik denk aan mijn eigen schooltijden. Voor mij was het meestal prima te doen. De eerste paar jaar van het vwo vond ik sommige medeleerlingen spannend en eng en soms ronduit onaardig.  Ik vond de leerstof soms ook moeilijk, maar tegen de tijd dat ik daar echt vette onvoldoendes voor ging halen, zat ik in de bovenbouw op de HAVO en had ik het druk met plezier maken met mijn klasgenoten en waren die onvoldoendes geen enkel probleem. En toen ik aan mijn HBO begon had ik al snel een groepje vriendinnen en was de lesstof (en ook de erg grappige leraren populatie) interessant en iets om veel met elkaar over te spreken.

Voor de Regenboogprins is dat anders. Door zijn autisme vindt hij het soms lastig om vragen te stellen aan mensen van zijn eigen leeftijd, om contact met ze te maken. Aan de ene kant is dat prettig voor hem, aan de andere kant is hij daardoor ook vaak alleen. Door zijn levensverhaal is het soms moeilijk om vertrouwen in zichzelf te hebben, om te geloven dat hij helemaal ok is. Hij heeft het (wie niet?) nodig om gezien en bevestigd te worden. Ik wil soms zo graag voor hem dat het allemaal wat makkelijker gaat. De overgangen, nieuwe dingen leren. Nieuwe mensen ontmoeten. Hij is een leuke vent met gevoel voor humor, en een totaal eigen kijk en beleving van de wereld waar hij in leeft.

Vanochtend vond ik een A4tje met daarop allemaal felicitaties. Precies zoals zijn kaarten er vroeger uitzagen als hij op zijn verjaardag langs de klassen ging. Met leuke verjaardagswensen van zijn basisschoolleraren en de congierge. De prins vindt zijn eigen wegen om met dit verlies om te gaan, dat besef ik dan weer.  Nu eerst nog maar zijn VMBO examen halen, dan gaan we daarna nadenken over een groots (afscheids)feest!