De afgelopen weken waren vol van onmacht en verdriet. Zo dat klinkt wel heftig. Op het moment dat het gebeurt ga je er gewoon doorheen voelt het als ‘zo gaat het nu eenmaal’.
Maar nu het wat langer duurt, merk ik dat ik moe ben.
Het is moeilijk als je klaar staat voor iemand en veel tijd vrij maakt, maar het is niet genoeg. Dit klinkt als een verwijt, dat is het niet. Het is eerder dat ik weet dat zij een thuis nodig heeft, maar dat ik alleen de ‘tante’ rol kan bieden.
Daarom schrijf ik maar een klein gedicht. Lees verder →
Een brief van Kika (liedje: Kabeltrui)
Wat wist ik eigenlijk van pleeggezinnen?
‘Wil je een workshop songwriting geven aan eigen kinderen van pleegouders?’ Tabitha van Dongen, mijn regisseur tijdens een theatertussenjaar, belde mij op met deze vraag.
Het zette mij aan het denken: Wat wist ik eigenlijk van pleeggezinnen? Mijn beste vriendinnetje op de middelbare school was ‘eigen kind’ (een term die ik voor dit project nog niet kende) en ik was vaak in het gezin met de pleegkinderen, allemaal kinderen met hun eigen verhaal. Ik liep stage bij de jeugdpsychiatrie voor mijn studie muziektherapie en ook daar zaten pleegkinderen in de doelgroep. Maar deel uitmaken van een pleeggezin, dat heb ik nooit meegemaakt. Ik was nieuwsgierig naar hoe eigen kinderen dit ervaren.
Samen met Tabitha ging ik aan de slag. Er kwamen weken aan met veel voorbereiding: de workshop vormgeven, deelnemers werven, daarna de deelnemers alvast leren kennen door een telefonisch interview. Vanaf de interviews begon het echt tot leven te komen voor mij. Stuk voor stuk vond ik de kinderen die ik sprak krachtig, open maar ook speels en enthousiast. En ik hoorde een verantwoordelijkheid en compassie terug voor hun pleegbroers en zussen die mij ontroerde.
slijpstenen en juweeltjes
De dag van de workshop brak aan, ik had er zin in maar vond het ook spannend: hoe zouden ze reageren op de oefeningen? Het ging niet zozeer om het resultaat, maar om het oefenen en plezier beleven aan stoeien met tekst en muziek. Het belangrijkst vond ik dat ze zich ontspannen voelden en hun creativiteit konden laten stromen. En ik hoopte dat ze hun verhaal durfden te vertellen, zodat ze daadwerkelijk een ‘eigen’ liedje zouden maken. En wat heb ik deze meiden (mannen, geef je volgende keer ook op!) kunnen leren kennen. Ze waren stuk voor stuk slijpstenen voor mij en voor elkaar, met vuur sprongen ze het diepe in en wat een juweeltjes kwamen er tevoorschijn uit de opdrachten.
We hadden een kazoo om de opdrachten in- en uit te luiden. Er was een schatkist om interessante woorden in te verzamelen zoals: ‘druipsteengrot’, ‘glitter’, ‘alles’ en ‘confetti’. Er was een gereedschapskist waarin we alle tips verzamelden die we zelf bedachten en die in het mini-college werden gegeven. En we gingen lekker vrij schrijven op instrumentale muziek die we zelf kozen. Uiteindelijk goten we de inspiratie uit onze opdrachten in een eenvoudig refrein en couplet. En toen kwam het moment suprême, als je wilde kon je jouw materiaal laten horen aan de groep. Ik was onder de indruk van wat deze meiden in korte tijd in elkaar hadden weten te zetten en dit ook nog durfden te zingen. Wat een lef. We hebben lol gehad en zoveel van elkaar geleerd. Dankjulliewel meiden! En nu: doorgaan hè!
Kika Treep
Achter mijn voordeur
Ruim een jaar geleden hoorde ik voor het eerst haar naam. ‘Truusje’ heette ze. Ze deed mee aan een korte video voor een site die ik samen met een team samenstelde voor het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede (www.gedeeldopvoederschap.nl).
Truusje van Zanten viel voor de verkeerde man en werd samen met haar twee jonge kinderen slachtoffer van huiselijk geweld. Zowel zijzelf als haar kinderen waren daardoor ernstig getraumatiseerd en om de moeder te kunnen blijven van haar kinderen, stond ze toe dat haar kinderen opgroeiden in een pleeggezin en een gezinshuis.
Ik schrijf het op in enkele zinnen, maar wat een ellende, pijn en daarnaast ook nog mega-ingewikkelde situaties kan een mens in terechtkomen. Het bijzondere aan deze vrouw is dat ze haar verhaal wilde vertellen. Ze wilde dat meer mensen zouden horen welke nood er achter een voordeur kan zijn.
Truusje heeft inmiddels twee boeken geschreven.
Achter mijn voordeur gaat over hoe haar relatie met haar toenmalige partner begon en zich ontwikkelde tot een situatie waarin niets meer gespaard werd; het huis, Truusje, en zelfs haar toen nog hele jonge kinderen. Het gaat ook over het moment dat ze een punt achter de relatie zette en de weg die ze daarna ging. Een weg vol rechtszaken en een steeds groter besef van de trauma’s die zij en haar kinderen hebben opgedaan. Truusje neemt de lezer mee alsof je erbij bent. Het is alsof je naast haar staat en mee gaat om de sloten in haar huis te controleren. Je bent boos met haar, maar kunt ook hulp aanvaarden. Steeds meer bewondering kreeg ik voor de moed, assertiviteit en levenslust van deze vrouw.
Dit jaar is het boek Achter mijn voordeur – het vervolg uitgekomen. Hierin beschrijft Truusje hoe zeer de trauma’s van toen doorwerken in het nu. Door het oerwoud van instanties, voogden, pleegouders, gezinshuisouders en andere jeugzorgbetrokkenen baant ze zich een weg om te zorgen dat haar kinderen veilig en goed op kunnen groeien.
Vaak voelt ze zich gesteund. Soms voelt ze zich tegengewerkt en moet ze kei en keihard opkomen voor zichzelf en haar kinderen.
Tussendoor beschrijft ze hoe ze ook langzaam maar zeker ontdekt welk werk ze graag wil doen en een opleiding gaat volgen. Ze schrijft hoe haar nieuwe partner Joris met haar meeleeft, hoe haar ouders overlijden, en hoe haar zus haar altijd bijstaat.
Juist die stukjes vond ik zo gaaf om te lezen. Ze maken dat ik niet alleen maar het verhaal van een moeder, deze moeder lees, maar het verhaal van een mens. De mens Truusje, die bereid is om haar verhaal met publiek te delen. Een vrouw die een veerkracht toont waar iedereen iets van kan leren. Alleen daarom al raad ik je aan dit boek te lezen. En verder is het wat mij betreft een must voor iedere sociale professional die met ouders van uithuisgeplaatste kinderen werkt.
Waar kun je de boeken kopen? Klik hier
Hoi theater! Hier ben ik. Ik mag weer!
Na maanden uitstel was het dan eindelijk zo ver. Ik mocht weer theaterles geven. ‘Maak je er een ontspannen avond van?’ vroeg mijn opdrachtgever. ‘We hebben al erg lang niet meer gespeeld.’ Na maanden via de computer te hebben gewerkt ben ik het helemaal met hem eens.
Ik maak een naar mijn idee leuke en ontspannen les en ga vol goede moed naar Amstelveen waar de Orde der Dwazen, de leukste theatervereniging van Nederland, me warm ontvangt.
Storytelling en de dramadriehoek.
Voor de post HBO supervisie & coaching van de Christelijke Hogeschool Ede gaf ik gisteren een studiedag over storytelling. Mijn collega Ben Vissee vroeg mij vorig jaar voor het eerst, en dit jaar hebben we een middag samen doorgebracht om te kijken of we onze kennis konden bundelen. Ben is een expert in de Transactionele Analyse. Ik weet veel van storytelling en hoe je als supervisor met verhalen kan werken.
We vonden een superleuke link door de dramadriehoek (aanklager, redder en slachtoffer) en de winnaarsdriehoek (protectie, permissie, potentie) aan een bestaand en later ook aan eigen verhalen te koppelen. Lees verder →