Kan het anders?

op

‘Ik vroeg mij af of het werkelijk mogelijk was om met dezelfde liefde als die voor mijn kinderen, van anderen te houden. Zouden we een veel grotere groep in zo’n cirkel van betrokkenheid kunnen opnemen? Groter dan onze eigen familiekring?’ (Uit: Het boek van vreugde, Dalai Lama, Desmond Tutu, Douglas Abrams.

In de afgelopen zeven jaar hebben wij als pleegouders van de Regenboogprins een groep betrokken mensen om ons heen gehad. Als het moeilijk was dachten vrienden mee, familie accepteerde hem onvoorwaardelijk  en omdat wij alles wat hij al had opgebouwd aan relaties ook belangrijk vonden, deden we ons best om ook die de ruimte te geven die hij nodig had.
Er is geen ander moment in mijn leven geweest dat ik me zo goed realiseerde dat je alleen op je eigen gezin richten, niet voldoende is. Er zijn kinderen en ouders en ouderen, vluchtelingen en eenzamen die uit een veilige cirkel zijn gevallen. Deze mensen hebben het nodig om ergens bij te horen. Als ze stevig genoeg zijn en kansen krijgen, maken ze hun eigen cirkels, maar dat kan niet iedereen.  Lees verder →

Omhels het leven

op

Mijn dag begon met het lezen van een post op Linked In, waar een verpleegkundige vertelde over twee oude mensen die stervende zijn. Voor ze naar binnen ging voelde ze zich zwaar. Het leek haar een moeilijke en pijnlijke situatie. Wat ze aantrof was echter totaal anders, ze ontmoette twee mensen die haar liefdevolle instructies gaven in de zorg voor de ander. En toen ze haar vraag stelde over hoe dit voor ze was antwoordden ze: Ach zuster, als je zo een mooi en vol huwelijk samen mag afsluiten. Wanneer je weet dat je geen van beide alleen achterblijft, hoe mooi is dat eigenlijk?”

Ik werd direct blij van het verhaal. Waarom? Omdat het zo rijk en dankbaar was. Hun levensvreugde raakte direct die van mij. Lees verder →

Gedeeld opvoederschap vanuit Tibetaans perspectief.

op

De term ‘Gedeeld opvoederschap’ leerde ik kennen door mijn betrokkenheid bij het lectoraat Jeugd en Gezin van de Christelijke Hogeschool Ede. Het begrip wordt veel gebruikt als het gaat om gezinshuizen en pleegouders die kinderen opnemen die om allerlei redenen (tijdelijk) niet bij hun ouders kunnen opgroeien. De laatste jaren ontstaat er steeds meer inzicht binnen de jeugdzorg dat samenwerking tussen gezinshuisouders/pleegouders en ouders een belangrijke factor is voor rust en veiligheid voor het kind, waardoor het zich weer verder kan ontwikkelen.
Op dit moment lees ik ‘Het boek van vreugde’ van de Dalai Lama, Desmond Tutu en Douglas Adams. Een boek dat langzaam gelezen wil worden.

Bijzonder is dat ik in het eerste hoofdstuk het perspectief van de Dalai Lama op zijn ballingschap las. Desmond Tuti vraagt hem waarom hij geen sacherijn is geworden. De Dalai Lama antwoord daarop dat hij als hij alleen vanuit zijn eigen perspectief had gekeken naar de wereld om hem heen, hij dat waarschijnlijk wel was geworden. Lees verder →

Hartverwarmer.

op

Vanochtend om 9.00 was de live-uitzending van de uitvaartdienst van Desmond Tutu. Ik wilde er hoe dan ook bij zijn. Al zoveel jaar reist zijn naam met mij mee. Tijdens de apartheidsstrijd in Zuid-Afrika. Later toen ik de jongerenteams uit het land begeleidde keek ik naar hun theater over de Truth & Reconciliation processen, die hij voorzat en leidde. En nog veel later las ik zijn boek over vergeving. Desmond was een kleine man met een scherpe geest en een kracht om onrecht om te zetten in hoop. Een moreel leider wordt hij wereldwijd genoemd.
Michael Nuttfall, deed de preek en noemde zichzelf de Two van Tutu omdat hij van 1989 tot 1996,  de plaatsvervanger was van Tutu die toen aartsbisschop van Kaapstad was. Dat was nogal een statement. De zwarte aartsbisschop en zijn blanke assistent.
Waarom raakt deze man mij zo? Ik heb natuurlijk een link met zijn christelijke achtergrond. Ik spreek deze taal en kan TuTu verstaan in zijn missie.
Maar misschien is het nog meer om het ‘nog meer’. Naast een onvermoeibare strijder voor recht, was Tutu ook een speelse man. Hij speelde en danste en durfde ook de nar te zijn. Hij was een man die de vreugde en blijdschap kende en uitstraalde. Als ik me voorstel wat hij tegen mij zou zeggen zou dat zijn:

het leven is niet eerlijk
Onrecht is er
Maar er is ook hoop.
Worstel
Kom boven
Recht je rug
Er kan meer dan je denkt
lach en speel
Zoveel je kan
En geef het stokje door

Desmond verstond de kunst om zware dingen licht te brengen.
In bovenstaande video zie ik dat.
Je ziet twee oudere mannen
Je kunt ze net zo goed voor gek verklaren.
Maar ze zijn van onschatbare waarde voor onze aarde.

Desmond tot ooit! Vaar Wel!

2021 in collages

op

2021 was voor mij een jaar waarin ik mezelf regelmatig kwijtraakte en gelukkig ook altijd weer terugvond. In de natuur, in mijn werk, in mijn familie, in mijn vrienden, in de hond die bij ons kwam wonen en  in de pleegzorgwereld. Daarom maakte ik de afgelopen dagen fotocollages en zo liet ik de rijkdom van het afgelopen jaar tot mij doordringen.
Zon, wind, regen.
Morgen, middag, avond.
Bos, water, zand en heide.
Tijdens iedere wandeling die ik maakte, ook al was dat vaak dezelfde, kleurde en vormde de omgeving zich.

Er restte mij niet veel anders te doen dan me te verwonderen, de schoonheid van de aarde te zien, te drinken en te ruiken.

Dankbaar was ik zo vele uren.
Dankbaar en gelukkig.

In mijn werk waren er veel uitdagingen. Door lockdown en maatregelen liepen activiteiten niet zoals bedacht en gepland. En toch kwamen er prachtige producten en goede samenwerkingen tot stand. Ik geniet het meest als ik samen met een team van mensen met diverse capaciteiten mooie dingen kan maken. En kansen waren er daarvoor volop. Verschillende mensen zochten mij op en vertrouwden mij. Daar ben ik dankbaar voor.
Supervisie en coaching blijft voor mij een vak dat ik met liefde uitoefen en waarin ik onder de indruk raak van de capaciteit van mensen.
Samen met mijn collega’s van de CHE ontwierp en gaf ik trainingen, ontwikkelde ik theater en spel, maakte ik trainingsmateriaal. Met Truusje ga ik iets nieuws maken in samenwerking met het lectoraat. Met theaterwerkplaats Orde der Dwazen trok ik op om te regisseren en theatertrainen. Ik voel me rijk als een koning, gewaardeerd en tegelijk uitgedaagd door de kennis en persoonlijke kwaliteit van de mensen met wie ik aan de slag ben.

Mijn anker is mijn lief, de Regenboogprins en mijn familie en vrienden. Dit jaar kwam ook Sis, de zus van de Regenboogprins veel in ons huis. Ze bracht altijd humor mee. Via mijn werk op de CHE en via Instagram @eenbijzondergewoonleven had ik contact met ouders van uithuisgeplaatste kinderen, gezinshuismoeders en andere pleegmoeders. Family-life is gecompliceerder als je pleegouder of pleegkind bent. Maar er kan meer dan je denkt, altijd!

Met vriendinnen en vrienden sprak ik over mezelf. Zo dankbaar ben ik voor hen. Voor hun vriendelijkheid en liefde voor mij, van waaruit ze net zo kritisch als bevestigend zijn, precies wat ik nodig heb. Ik realiseerde me tijdens het maken van de collage wel dat een aantal vriendinnen en gesprekken hier niet staan omdat we geen selfie hebben genomen tijdens het moment! In 2022 ga ik opnieuw voor vele vriendschapsmomenten! (En selfies met hen!)

 

In juli kwam de Spaanse Dante bij ons wonen. Een lief, bang, drollewapperig, trouw en ook eigenzinnig wezen. Hij veroverde onze genegenheid heel snel. Hopen dat de liefde van de hond dit jaar ook nog voor onze huisgenoot Gretske gaat komen, ze is toch echt heel erg lief… maar hoe krijg je dat idee ook in de hersens van een hond die dagelijks denkt dat er een indringer ons huis in komt?

 

 

En tenslotte was er het project Engage the Village. Zoveel echte momenten en echte ontmoetingen vonden er plaats. Makers en mensen uit de pleegzorgwereld ontmoeten elkaar waardoor talenten uitgewisseld werden en verhalen vereeuwigd. En het is nog niet klaar! Al weer twee podcasts zijn in de maak voor het nieuwe jaar en ook aan een liedje wordt weer gewerkt!

Zo terugkijkend was 2021 voor mij een goed en rijk jaar. Op naar het volgende.