Het is al even geleden dat ik een bericht postte op Facebook waarin ik aangaf een weg uit de polarisatie te zoeken. Al vrij snel had ik een aantal reacties. Een van de reacties kwam van Mirjam vd Vegt. Ze nodigde me uit aan haar keukentafel.
Inmiddels heb ik al twee ‘Open tafels’ meegemaakt. Beide avonden waren bijzonder. Misschien wel het meest omdat iedereen aan tafel zich een verliezer voelde. Ik probeer een korte impressie te geven van de 2e avond die ik meemaakte:

Maandag 17 januari.  Acht uur. Ik loop nieuwsgierig naar binnen. Aan de grote keukentafel zit een klein gezelschap.  Het zijn mensen die met elkaar in gesprek willen over de tijd waar we in leven, wat we ervaren in de samenleving. Spreken over waar we op hopen en wat we bang zijn te verliezen. Het kleine gezelschap deelt hun christelijke achtergrond en is verder divers. De helft is gevaccineerd, de andere helft niet.
Allemaal zijn we gekomen omdat we willen verbinden in plaats van breken. In onderstaande tekst geef ik mijn ervaring weer.

“Op één en dezelfde dag kun je in tegenovergestelden terecht komen. Beide polen claimen de waarden en de visie, beide hangen dezelfde religie aan. Je begint netjes met beargumenteren (uiteraard op wetenschappelijke basis), maar voor je het weet sta je te briezen van woede over zoveel stijfkoppigheid en stompzinnigheid. Je hoort jezelf fel uithalen tegen de ander en daarna keer je verdrietig huiswaarts omdat je geen begrip kreeg en geen begrip gaf.

Bang en klein voel je je, want waar leidt dit alles toe?  Mag naast de solidariteit die gevraagd wordt, ook vrijheid blijven bestaan? En wat als je weigert mee te gaan?  Wat dan? Blijf je dan een weigeraar? Of wordt je aangepakt? Opgepakt? Omdat je geen weigeraar mag zijn? Kun je ermee leven dat je als outcast wordt gezien?

Bang en klein voel je je, want waar leidt dit alles toe?  Zal er een grotere kloof ontstaan tussen arm en rijk? Er is ook nog een enorme klimaatcrisis. Er is een enorme vluchtelingencrisis. Er zijn overstromingen en vulkaanuitbarstingen. Het lijkt alsof alle leven gedomineerd wordt door de constante focus op de bestrijding van de pandemie. Zou het helpen als iedereen gevaccineerd is? Dat we eindelijk de crisis achter ons kunnen laten?
Maar zo werkt het niet. Zelfs al zou iedereen gevaccineerd zijn. Het is een wereldpandemie en samenwerken met alle (dus ook de arme) landen is noodzakelijk, toch?  Pffff, zie het maar eens te doen.

Bang en klein voel je je, want je weet dat we als samenleving een enorme slag te verwerken hebben. Het leven is namelijk niet maakbaar. Dat heb je lange tijd gedacht, maar dat is niet zo. Je moet opnieuw leren leven met lijden, met onafheid en met dingen die niet op te lossen zijn. Lijden is er. Je kunt er niet omheen.

Bang en klein voel je je, want je maakt je zorgen om je kinderen. Met welk wereldbeeld groeien zij op? Wat leren ze van volwassenen? Leren ze dat volwassenen die bang zijn modder naar elkaar gaan gooien?  Wat biedt je hen?  Wat heb je ervoor over dat zij zelf mogen denken?

Bang en klein voel je je. Is er iets niet pluis? Zou, wat er gebeurt te groot zijn voor onze leiders? In welke golf gaan zij mee? En daardoor ook jij?
Bang en klein voel je je. Maar in de ontmoeting met de ander, die anders denkt dan jij, recht je je rug.

Je deelt je angst, je deelt je kracht en je deelt dat je veel niet weet. Je deelt je geloof in Wie verder reikt dan deze prachtige aardbol. Je steekt een kaars aan en je spreekt je vertrouwen uit in elkaar, in je mens zijn en zingt; Jehovah Telumoja, kom Schepper Geest. Je zingt; ‘ik wil jou van harte dienen’. En je weet dat het goed is.”