Daar stond ik. Terwijl ik mijn collega’s vertelde over een etentje waar ik ooit voor uitgenodigd was. Terwijl ik vertelde over mijn ongemak toen ik ervoer dat ik geen aansluiting had met de mensen die naast me zaten omdat hun leven geen enkele connectie met dat van mij leek te hebben. Terwijl mijn collega’s gniffelden en voor zich zagen hoe ongelukkig ik aan tafel zat en zich soortgelijke situaties uit hun eigen leven herinnerden. Terwijl iedereen met me meegenoot toen een onverwachte wending na een speech plaatsvond en er een boeiend gesprek volgde tussen mij en de tafelgenoot die plotseling een echt mens bleek. Ik stond daar en zij tekende. Ze tekende wat ze hoorde. Mijn verhaal werd een tekening. Wauw!
Artiest in huis
Mufkeekje, sabon, die vierlippige mevrouw, tomaslachje. Zo maar wat uitspraken van de jonge artiest die ons huishouden beroert en onze hersens laat kraken.
Met verwondering en vol bewondering zie ik in de handen van de regenboogprins een windmolen ontstaan. En even later nog een. Vakkundig zijn beide molens in elkaar gezet. Even later komen er allerlei lego-mannetjes tevoorschijn. Eentje met vier hoofden. Een ander met twee paar benen. Weer een ander met een legoblokje tussen hoofd en lijf. Schaterend komt hij ze laten zien. ‘Grappig he?’ roept hij. Ik ben vooral onder de indruk. Heb ik een mini-Dali of Gaudí in mijn huis wonen? De manier waarop hij woorden en beelden verzint heeft absoluut te maken met hoe zijn hersenen werken, maar de uitkomsten zijn kunstig!
Plaats de wereld
Als je voor de voordeur staat lijkt het een prachtig, maar ook gewoon Hollands gebouw. Als je naar binnen gaat waan je je plotseling in Azië en Afrika.
Ik sta voor een oer-Hollands gebouw in het Drentse dorpje Vries. Om het gebouw staan grote houten bakken waarin verschillende groenten en planten groeien. Johan en Yvonne, de eigenaren vertellen me over het project. Wat een paar jaar geleden begon als een idee van twee betrokken en bevlogen mensen, is inmiddels een waardevol initiatief voor velen geworden. Lees verder →
Ken je familieverhalen
Het kennen van onze familieverhalen en van onze geschiedenis is van vitaal belang voor ons, op welke leeftijd dan ook. Marshall Duke, psycholoog aan de Emory University in Atlanta, begon in de jaren negentig van de twintigste eeuw met een onderzoek naar de veerkracht van kinderen. Hij ontwikkelde samen met een collega een onderzoekslijst met twintig vragen, getiteld ‘Do you know’ die ze aan kinderen gaven om aan de weet te komen welke verhalen kinderen over hun gezin wisten. Hoe meer kinderen wisten, hoe veerkrachtiger ze bleken te zijn. Het kennen van de verhalen van hun familie was ‘de beste voorspeller van de emotionele gezondheid en het geluk van kinderen’. Ook bleek uit vervolgonderzoek bij deze kinderen na de aanslagen van 11 september 2001 in New York dat de kinderen die hoog op de schaal scoorden, die de geschiedenis van hun familie het best kenden – de successen en de tegenslagen – in tijden van traumatische ervaringen en stress het veerkrachtigst waren. Deze kinderen waren verbonden met een groter verhaal over hun leven, met een uitgebreider beeld en een uitgebreidere context van wie ze waren. Desmond & Mpo Tutu (uit: Het boek van vergeving)
Yebo, Sawubona, ik zie jou ook!
In addition, we have come to believe that if we distance ourselves from our own and others’ humanity, we will be better able to help others. We have therefore acquired ways of speaking about others with labels, so that we are left feeling no connection to them as human beings. Speaking about people by using labels turns human beings into objects that can be analysed, judged and scrutinised. Examples of such labels are ‘feminist’, ‘rebellious teenager’, ‘gay nurse’, ‘homeless man’, ‘negative team’, ‘unethical organisation’, ‘poor community’ and ‘violent nation’. Chene Swart – Re- authoring the world