Het eerste verhaal uit ‘De kluizenaar’ beschreef ik in mijn blog ‘vrede versus geluk’ . Door dat verhaal raakte ik geïnteresseerd in het boekje en wilde meer verhalen lezen. Het 2e verhaal gaat over gebed. Gebed; lekker thema. Zo’n thema dat direct een mengelmoes aan ervaringen oproept. Faalervaringen vooral. Ik denk dat het eigenlijk sinds mijn moeder er niet meer op let of ik wel mijn gebedje heb gezegd (ik zal een jaar of twaalf geweest zijn) nooit meer helemaal goedgekomen is.  Op dit moment heb ik een kind om voor te zorgen; dat helpt. Hij bidt iedere dag voor ons sbij het avondeten en ik bid iedere avond voor hem voor het slapen gaan. En dan heb ik het alleen nog maar over de discipline van het gebed.

De vrouw in het verhaal van Ebba Pauli is wel gedisciplineerd. Zij bidt haar hele leven voor hetzelfde. En haar gebed wordt door God niet verhoord. Gebedsverhoring. Ook zo’n thema waar ik nooit veel van heb gesnapt. In het groot snap ik er niets van en in het klein, waar het mijn eigen leven betreft, ook niet. Wat hoort God? Wat verhoort God? Ik kan hier het hele scala aan hoe-het-zit-met-gebed overtuigingen beschrijven dat mij is verteld door vele wijzen.  Ik doe het niet en ik weet het ook nog steeds niet.

Ik bid denk ik niet zoveel meer voor mezelf. Wel voor anderen, op allerlei momenten. Vaak uit een soort onmacht omdat ik niet weet hoe ik ze anders bij zou kunnen staan. Ik kan ook heel dankbaar en blij zijn als ik bijvoorbeeld zie hoe mensen voor elkaar klaar staan. Of als de zon op mijn gezicht schijnt. Of als ik de lijster hoor zingen. En soms, heel soms, weet ik het allemaal niet meer en dan zeg ik tegen God; ik heb nu uw hulp nodig. Doe alstublieft iets. En het bijzondere is, er gebeurt dan ook wel vaak iets goeds. Iets dat moed geeft.  Maar ik ongelovige, weet dan toch niet helemaal zeker of het God was, alhoewel ik dat wel heel graag aan Hem toe ken.

Wat ik bijzonder vond om te lezen in het verhaal was dat de kluizenaar de vrouw bewust maakte van haar houding. Volgens hem moest ze zich niet richten op de fixatie van de verhoringvan haar gebed, maar op de ontvangst van wat zou gaan gebeuren. In moderne taal herken ik hierin iets van dr. Carol Dweck (dr. Psychologie). Heb je een ‘fixed’ mindset of een  ‘growth’? Als je de ‘growth’ te pakken hebt, ontwikkel je. Eigenlijk gaat het over openheid.

Kun je vertrouwen op jezelf en kun je open staan voor wat je gegeven wordt? Niet als een soort prosperity geloof, gericht op kapitaal en geluk, maar die openheid waarbij je verantwoordelijk blijft voor je eigen keuzes en elkaar en tegelijk kan ontvangen wat natuurlijkerwijs of bovennatuurlijkerwijs wordt geboden?