In juni sprak ze er al over. Mijn vriendin met wie ik graag door de bossen struin las ‘het zoutpad’ over een echtpaar in Engeland dat het South-West-Coast pad gaat lopen omdat de twee geen huis en geen inkomsten meer hebben.
Ik kreeg het boek van haar voor mijn verjaardag en heb het de afgelopen week gelezen. Naast mijn verbazing over de bijzondere wandeling en mijn verbijstering over hoe snel een mens alles kwijt kan zijn, raakte de schrijfster me in hoe ze de natuur beschreef. De natuur zoals je die meemaakt als je je er helemaal in onderdompelt. Blijkbaar kan dat alleen maar als je echt bereid bent om niet voor weersomstandigheden weg te vluchten en langere tijd echt buiten te leven. Is het boek een aanrader? Ja.
Waarom? Misschien wel het meest omdat het zo gewoon is. Het boek beschrijft de reis. Een reis vol kleine menselijke verhalen. Met een paar magisch realistische gebeurtenissen erbij, maar eigenlijk is het feit dat dat gebeurt ook best gewoon. De dagen bestaan uit, lopen, eten en slapen. En tijdens dat gewone, dagelijkse lopen, gebeurt datgene wat ze nodig hadden om hun leven verder te kunnen leven. Dat is heel spiritueel eigenlijk.
